فاصله‌ی مجازی که به آن نیم‌فاصله هم گفته شده، نویسه‌ای در استاندارد یونی‌کد است که برای حروف‌چینی کامپیوتری بعضی خط‌ها از قبیل خط فارسی و خط‌های هندیک به‌کار می‌رود.
در فارسی این نویسه در مواردی که دو حرف به هم نمی‌چسبند ولی «فاصله‌ی مرئی» ندارند استفاده می‌شود. مثلاً در کلمه‌های «خانه‌ها»، «می‌شود» و «بهره‌وری». (توجّه شود به تفاوت با «خانه ها*» و «می شود*» و «بهره وری*» که در آنها از «فاصلهٔ معمولی»، یعنی یک فاصله‌ی کامل، استفاده شده که شکل نادرستِ تایپ واژه‌های یادشده است).
کد این نویسه در استاندارد یونی‌کد U+200C است. این نویسه در استاندارد ملی شمارهٔ ۶۲۱۹ ایران نیز استاندارد شده‌است. نام فاصلهٔ مجازی اولین بار در استاندارد ملی ۳۳۴۲ ایران استاندارد شده‌است.
سرویس اصلاح فاصله‌گذاری، متن فارسی را طبق قواعد سبک جدانویسی به صورت هوشمند، اصلاح می‌کند. به‌عنوان نمونه ممکن است به اشتباه واژه‌هایی مانند «نرم افزار» به شکل «نرم‌افزار»، «برنامه ریزی» به شکل «برنامه‌ریزی» و «انسان های» به شکل «انسان‌های» نوشته نشده باشند. این سرویس قادر است تا فاصله‌گذاری صحیح بین کلمات را به صورت هوشمند تشخیص داده و اشتباهات را تصحیح کند.